Τα είπαμε πάλι με την Αναστασία. ΤΟ Ανέκδοτο της ζωής μου!..

ο FORUMEPISKEPTHS έγραψε
Τρίτη, 10 Ιουνίου 2008 1:02 μμ:

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ: «Για κοίτα Παναγιώτη κάτι πράγματα... Ίσως και να είχαμε συναντηθεί! Ποιος ξέρει???»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Σίγουρα, θα είχαμε συμπέσει χρονικά σε κάποιους από τους τόπους αυτούς, στα κηρύγματα, στον εκκλησιασμό, και ίσως και στις εκδρομές. Μάλλον όμως δεν θα είχαμε συναντηθεί διότι θα με θυμόσουν από το γεγονός ότι δεν θα είχες σταματήσει (από τότε, από την δεκαετία του ‘60) μέχρι σήμερα να γελάς από τα αστεία μου, που και αυτά είναι αξέχαστα για όσους με γνώρισαν στις διάφορες εκείνες εκδηλώσεις.

Ο πατήρ Αυγουστίνος, ποτέ δεν γέλασε τόσο πολύ στη ζωή του, όσο μια φορά στη Φλώρινα όπου έκανα (παρουσία του) μια ψυχαγωγία, το 1969 αν θυμάμαι καλά. Ναι τότε ήταν, τώρα θυμάμαι ότι υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία στο πολεμικό ναυτικό στο ναύσταθμο Σαλαμίνας στην τεχνική διεύθυνση (σχεδιαστήριο) όταν έμαθα ότι οι φοιτητές που σπούδαζε ο π. Αυγουστίνος θα έκαναν μια πολυήμερη εκδρομή, γυρίζοντας πολλά μέρη της Ελλάδας με τελική κατεύθυνση τη Φλώρινα.

Ζήτησα λοιπόν για τις μέρες αυτές άδεια από την υπηρεσία μου και μπόρεσα έτσι να συμμετάσχω και εγώ στην εκδρομή αυτή, για την όποια κρίθηκα απαραίτητος λόγω των ψυχαγωγικών μου γνώσεων. Απαραίτητες γνώσεις, τόσο για τη διάρκεια της διαδρομής μέσα στο πούλμαν όσο και στα διάφορα μέρη που κάναμε σταθμούς και υπήρχαν εκεί διάφορα θρησκευτικά ιδρύματα (ορφανοτροφεία κ.λπ.) που συνδέονταν με την αδελφότητα (Ο ΣΤΑΥΡΟΣ) όπου έκανα μια σύντομη ψυχαγωγία..

Τελικά, φτάσαμε στη Φλώρινα, και τότε με έκπληξη διαπιστώσαμε (η «φήμη» μου από την «περιοδεία» είχε φτάσει εκεί, αλλά παραποιημένη) ..ότι η μητρόπολη είχε τυπώσει προσκλήσεις προς διάφορα σημαίνοντα θρησκευτικά πρόσωπα της τοπικής Εκκλησίας, σε πολλούς συνεργάτες του μητροπολίτη, σε κατοίκους της Φλώρινας (ανάμεσα στους οποίους και οι 100 πρώην μουσουλμάνοι τους οποίους είχε βαφτίσει στο ποτάμι), αλλά και σε αρκετούς επίσημους (τοπικούς παράγοντες, πολιτικούς και στρατιωτικούς), προσκλήσεις για να παραστούν το ίδιο βράδυ στην μεγάλη αίθουσα (της «Αγάπης», στη Φλώρινα) διότι λέει: «φοιτητές του ιδρύματος του μητροπολίτη από την Αθήνα θα παρουσιάσουν πλούσιο πρόγραμμα θρησκευτικού περιεχομένου»!!!

Φυσικά, τίποτε από αυτά δεν συνέβαινε, διότι ο ενθουσιασμός από τα μέρη που περάσαμε και είχα κάνει από μια πρόχειρη ολιγόλεπτη ψυχαγωγική παρουσίαση, δεν αφορούσε σε κάτι το θρησκευτικό, ε; Αφορούσε σε κάτι αυτοσχέδια κωμικά σκετς που τα παρουσίαζα σχεδόν μόνος μου (ό,τι μου ερχόταν κάθε φορά), αφορούσε ακόμα και σε κάτι σπαρταριστά ανέκδοτα, και σε κάτι ταχυδακτυλουργικά κόλπα στα όποια επίτηδες έκανα γκάφες και «αποτύγχαναν» ώστε να προκαλούν περισσότερη ευχαρίστηση στα παιδιά (ιδρυμάτων κλπ) που με παρακολουθούσαν.

Έπεσε λοιπόν πανικός λόγω της έλλειψης του «θρησκευτικού» προγράμματος, προγράμματος που ωστόσο είχε ήδη αναγγείλει ο μητροπολίτης ότι θα πραγματοποιηθεί.. Τότε ο π. Δανιήλ (σαν τον πνιγμένο που αρπάζεται από τα μαλλιά του) απευθύνθηκε σε μένα και μου ζήτησε (συνωμοτικά) να ετοιμάσω κάτι, για το βράδυ, ό,τι και να είναι! Τη στιγμή αυτή, μας πλησίασε ο π. Αυγουστίνος και μας δήλωσε ότι περιμένει κάτι το πολύ σοβαρό και εξαιρετικά ποιοτικό, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα αντιδρούσε με το να σηκωθεί και να φύγει από την αίθουσα αφήνοντας μας όλους (εμάς, τους επισήμους κλπ) σύξυλους! Μου κόπηκαν τα γόνατα όταν το άκουσα αυτό, και γυρίζοντας το πρόσωπο μου προς τον π. Δανιήλ τον είδα που μου έκλεινε το μάτι με νόημα, για να με ενθαρρύνει να προχωρήσω..

Φυσικά, αυτό που περίμενε να κάνω ήταν ένα φιάσκο στην ουσία, μια σφήνα γέλιου στα λίγα θρησκευτικά ποιήματα και τους εκκλησιαστικούς ύμνους που θα προηγούνταν και που θα αποτελούσαν τον πρόλογο, την έναρξη δηλαδή του προγράμματος (του «σοβαρού» μέρους) που θα κρατούσε λίγα μόνο λεπτά (τόσο ήταν το ρεπερτόριο τους), ενώ η απαίτηση ήταν για μια παρουσίαση μεγαλύτερης διάρκειας, προς τον κόσμο που θα είχε μαζέψει το βράδυ ο Σεβασμιότατος..

Τι να κάνω; Έπρεπε εν τάχει να συνεργαστώ με κάποιους, έπρεπε να φτιάξω βεστιάριο με κουστούμια θιάσου, έπρεπε να γίνουν πρόβες.. Ευτυχώς, εκεί, μέσα σε μια κούτα, βρήκα κάτι ρούχα (γούνες κ.λπ., παρδαλά τα πιο πολλά), που είχαν στείλει φιλάνθρωποι από το εξωτερικό σαν βοήθεια στην μητρόπολη, για τους φτωχούς, και δανείστηκα μερικά από αυτά για να «ντύσω» τους ηθοποιούς μου. Εκείνος που θα μασκαρευόταν πιο πολύ, θα ήταν ο πρωταγωνιστής μου, στο κυρίως σκετς, στο ρόλο του «ανατολίτη», και οι φοιτητές, δεν μου γέμιζαν το μάτι για να αναθέσω σε έναν από αυτούς τον ρόλο αυτό.. Και τότε, άρχισα να σκάφτομαι τον οδηγό του πούλμαν που ήταν ώριμος άντρας. Το είπα στον π. Δανιήλ και έντρομος προσπάθησε να με αποτρέψει διότι ο συγκεκριμένος οδηγός που μας πήγαινε στις εκδρομές, ήταν καλός στη δουλειά του μεν, αλλά «δεν μας πήγαινε» (δεν μας πλησίαζε) καθόλου, δε! «Θα παρεξηγηθεί, και θα μας βρίσει και από πάνω», μου είπε ο π. Δανιήλ.. και πρόσθεσε: «Μη τον ενοχλήσεις!».

Εγώ όμως το ρίσκαρα! Μετά το μεσημεριανό φαγητό το οποίο μας πρόσφερε η μητρόπολη, πήγα και έκατσα δίπλα στον οδηγό, να πιω μαζί του καφέ, και του εκμυστηρεύτηκα το «πρόβλημα» που είχα στο να βρω τον κατάλληλο πρωταγωνιστή, που λέγαμε. Τότε αυτός, τελείως απροσδόκητα (εκεί που δεν μας μιλούσε καν) σηκώθηκε όρθιος και με ενθουσιασμό μου πρότεινε να αναλάβει αυτός τον ρόλο (του «Ανατολίτη») τον οποίον όπως μου είπε τον γνώριζε από άλλες εκδρομές, με νεολαίους, που είχε κάνει. Η συμφωνία λοιπόν έκλεισε, ..και σαν ακολούθους τού Ανατολίτη θα έντυνα τρεις από τους φοιτητές που συμμετείχαν στην εκδρομή.

Στο «τσάκα, τσάκα» λοιπόν, έγινε η σχετική προετοιμασία, εκεί στην κατασκήνωση (στην «Πρώτη») όπου πήγαμε να μείνουμε το απόγευμα, και το βράδυ γυρίσαμε (εγώ και η συμμορία μου) «πάνοπλοι», για να αντιμετωπίσουμε τους επισήμους του μητροπολίτη..

Αφού λοιπόν τέλειωσαν οι απαγγελίες και οι ύμνοι, ο π. Δανιήλ μου έκλεισε πάλι το μάτι, δίνοντας μου έτσι το πράσινο φως για να μπω και να μην αφήσω τίποτε όρθιο, ούτε και τον ίδιο τον μητροπολίτη φυσικά που καθηλώνοντας τον στην καρέκλα του, δεν θα μπορούσε να φύγει!..

Έτσι, ανέβηκα αμέσως στο βήμα, πήρα το μικρόφωνο, και επιστρατεύοντας όλο το σοβαρό ύφος μου, απευθύνθηκα στον κοινό και είπα: «Δυστυχώς, έχω να σας ανακοινώσω ότι αναγκαζόμαστε να διακόψουμε την σεμνή αυτή τελετή, διότι προέκυψε κάτι το εντελώς αναπάντεχο. Η Αυτού Εξοχότητα ο Πρόεδρος της δημοκρατίας του Τζιμπουμπατί, ο Ιμπραήμ Γιαχαχούλα αλ Σακούλα, ο πρώτος, έφτασε ινκόγκνιτο με το ιδιωτικό του αεροπλάνο στη Θεσσαλονίκη πριν από λίγο, και μόλις τώρα έφτασε και εδώ, και εξέφρασε την επιθυμία να εμφανιστεί ενώπιων σας»!.. (σημ.: τα αυτοσχέδια αυτά λόγια, αιφνιδίασαν ακόμα και τους δικούς μας, που ήξεραν τι ετοιμάζω, και όμως πίστευαν ότι πράγματι διακόπτεται το πρόγραμμα, και μουρμούρισαν: «Τώρα βρήκε να έρθει και αυτός, ο ξένος, και να μας τα χαλάσει όλα!»)..

Εγώ, συνέχισα: Ένα χειροκρότημα παρακαλώ, για να υποδεχτούμε τον Εξοχότατο!..

Και τότε (μέσα στο θερμό χειροκρότημα) μπουκάρει, που λες Αναστασία, ο οδηγός (τελείως αγνώριστος, ε;) με τα παρδαλά εκείνα ρούχα, με μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο στήθος του, και ένα ΜΕΓΑΛΟ σαρίκι (είχε σημασία αυτό) στο κεφάλι, ακολουθούμενος από τους «άραβες» (μουτζουρωμένους) «πρέσβεις» του (ο ένας μάλιστα έδινε και τον ρυθμό της εισόδου με δυο καπάκια από κατσαρόλες) και τότε.. «έγινε το σώσε»! Μίλαγα εγώ «αράπικα» στον ανατολίτη και απαντούσε ομοίως και εκείνος (σαν συνέντευξη, τα «μετάφραζα»,) και αμέσως μετά ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού. Παρακάλεσα κάποιον από κάτω (δεν φαινόταν και πολύ επίσημος) να του προσφέρει λίγα λουλούδια (του υψηλού επισκέπτη) και να του κάνει μάλιστα και μια υπόκλιση (από αβροφροσύνη και ευγένεια, όπως συνηθίζεται στα μέρη του). Έτσι και έγινε, οπότε ο «ανατολίτης» ανταπέδωσε αμέσως την υπόκλιση πριν ο δικός μας προλάβει να σηκώσει το κεφάλι του. Φυσικά, μέσα στο σαρίκι ήταν κριμένο ένα κύπελλο με νερό, και ο άνθρωπος μας που θα έδινε τα λουλούδια, «λούστηκε» για τα καλά!!!..

Και φυσικά, ο π. Αυγουστίνος δεν έφυγε, τον έτρωγε μάλιστα η περιέργεια να μάθει ποιος ήταν αυτός «ο πρόεδρος του Τζιμπουμπατί». Δεν έφυγε ούτε στην διάρκεια του υπόλοιπου (παρομοίου τύπου) προγράμματος που παρουσίασα μόνος μου.

Στο τέλος, έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι και.. ζωντανοί παρά το ότι «είχαν πεθάνει» όλη αυτήν την ώρα από τα γέλια!..

Την άλλη μέρα, το πρωί, στον εκκλησιασμό, συνέβη ένα άλλο εξίσου σπαρταριστό περιστατικό για το οποίο θα μπορούσα άλλη τόση ώρα να σου μιλάω, Αναστασία, αλλά με δυο λόγια σου λέω ότι σε κάποια επίσημη παρουσία του μητροπολίτη (στο χωριό «Ψαράδες»), αποκάλεσε τον οδηγό μας «κύριε πρόεδρε», και οι τοπικοί παράγοντες έσπευσαν να τον διορθώσουν (είχε ήδη προηγηθεί μια «διπλωματική» παρεξήγηση με τους ντόπιους), ότι δεν είναι αυτός ο πρόεδρος του χωριού, και ο πατήρ Αυγουστίνος τους απάντησε: «Και φυσικά δεν είναι! Αυτός είναι ο πρόεδρος της δημοκρατίας του Τζιμπουμπατί!»..

Αυτό το στιγμιότυπο έσπασε τελείως το πάγο ανάμεσα σε εμάς και τον οδηγό, διότι από τότε μας πλησίασε πραγματικά, και είχε να το λέει (με ενθουσιασμό) όλο αυτό το χάπενινγκ (κυρίως την παρέμβαση αυτή του π. Αυγουστίνου), σε όλη του τη ζωή ...;

Σε άλλη ευκαιρία θα σου διηγηθώ και το πώς έκανα να πεθάνει από τα γέλια, και, ο μητροπολίτης Ύδρας (νωρίτερα αυτός), το καλοκαίρι του 1967 στην κατασκήνωση νέων της μητρόπολης στην Αίγινα. Όσοι από τους συνεργάτες του το άκουγαν αυτό, μετά, δεν το πίστευαν διότι όπως έλεγαν: «πώς είναι δυνατόν να πέθανε από τα γέλια ο σεβασμιότατος, όταν δεν τον έχουμε δει ούτε να χαμογελάει, καν;».

Προσεχώς, λοιπόν...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ


ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΘΕΜΑ:

Και εγώ συνάντησα μικρός, τον πατέρα Αυγουστίνο Καντιώτη!

(Από το εξαφανισμένο μου ιστολόγιο, τα "χαιρετίσματα")

π. Αυγουστίνος Καντιώτης: Έχω ετικέτα στο «χαίρετε»! Διαβάστε με!