P. MICHALOPOULOS άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας

"ΣΑΝ ΑΝΕΚΔΟΤΟ":

Μετά την απελευθέρωσή μας, με την Επανάσταση του 1821 από τους Τούρκους, έχοντας βασιλιά τον Όθωνα, άρχισαν να έρχονται προτεστάντες στην Ελλάδα για προπαγάνδα κατά της Ορθοδοξίας μας.

Δυο τρεις λοιπόν από αυτούς, κουστουμαρισμένοι και με ύφος πανσόφων, πλησίασαν μια μέρα και έναν βοσκό που είχε ακουμπήσει στον τοίχο μιας εκκλησούλας, και παρακολουθούσε τα προβατάκια του... Και νομίζοντας (α-θεολόγοι αυτοί) ότι θα τον ξετινάξουν με τις σοφιστείες τους, του λένε:

- «Είμαστε θεολόγοι και ήρθαμε να σου μιλήσουμε για το Χριστό, για να πιστέψεις...». -- «Μα εγώ πιστεύω!», τους λέει κοφτά ο βοσκός.
(Αυτήν την ευκαιρία περίμεναν οι εξυπνάκηδες, νομίζοντας ότι θα τον παγιδεύσουν σε συζήτηση όπως αυτοί ήθελαν).
- «Και τι πιστεύεις;», τον ρωτάει ο ένας.
- «Ό,τι πιστεύει Αυτή», τους λέει, (και χτυπά με την παλάμη του, τον τοίχο της εκκλησούλας!)
- «Και τι πιστεύει αυτή;», τον ρωτάει ο άλλος, νομίζοντας ότι τώρα θα τον βάλει στο χέρι, να τον μπλέξει...
- «Τι πιστεύει αυτή;», τους λέει ο βοσκός.
- «Ναι!».
- «Δεν ξέρετε;».
- «Όχι!».
- «Ε, τότε να σας το πω εγώ για να το μάθετε», τους λέει ο βοσκός. «Αυτή, πιστεύει ό,τι πιστεύω εγώ!», (και χτύπησε με την παλάμη του, το στήθος του την φορά αυτή!). «Καταλάβατε; Αντέστε τώρα στη δουλειά σας, γιατί εγώ έχω την δική μου δουλειά, και δεν μπορώ να χασομεράω μαζί σας»!!

(Και τους άφησε άφωνους και σύξυλους, και με το στόμα... ανοιχτό)!..

http://xairete.blogspot.com/2008/08/blog-post_5663.html

Καλησπέρα και σε σας, φίλτατε! :-)

Την ιστορία αυτή την άκουσα εδώ και πολλές δεκαετίες, ήμουν νεαρός τότε, σε μια ομιλία (της σειράς για νέους) που έκανε στην Αθήνα ο αρχιμανδρίτης τότε και έπειτα επίσκοπος Φλώρινας πατέρας Αυγουστίνος Καντιώτης!

Πράγματι, «φοβερή ιστορία, γεμάτη από την πίστη των απλών ανθρώπων», όπως λέτε και εσείς!

Εμένα μου έκανε φοβερή εντύπωση που δεν την ξέχασα και μπόρεσα τώρα (γέροντας πια) να την αποδώσω όπως την είχα αποτυπώσει στην ψυχή μου.

Ξέρετε, ο π. Αυγουστίνος ήταν φλογερός και άστραφτε και βροντούσε στα άλλα του τα κηρύγματα τα ελεγκτικά, αλλά σε εκείνες τις ομιλίες του σε εμάς τους νέους (δεκαετία ’60) ήταν πολύ απλός, ήρεμος και γεμάτος χιούμορ!
Δεν ήταν λίγες οι φορές που κυριολεκτικά έπεσα από το κάθισμα... ξεραμένος από τα γέλια με το αμίμητο αυτό σε περιεχόμενο και έκφραση χιούμορ του!

Αυτά, και σας χαιρετώ! :-)

Φιλικότατα,
Παναγιώτης